Po prostu lubimy to, co robimy, kochamy teatr, cenimy i szanujemy nasz spadek literacki, naszą literaturę, naszych wybitnych działaczy, wybitnych poetów.
Cieszę się bardzo, że jest to zauważane, gdyż teatr może poszczycić się wieloma zaszczytnymi nagrodami. Pierwszą z nich, przyznaną w okresie dwudziestolecia teatru, było odznaczenie „Zasłużony dla Kultury Polskiej”. Następnie, z okazji sześćdziesięciolecia istnienia teatru, otrzymaliśmy Złotą Odznakę Gloria Artis, również w uznaniu za zasługi dla polskiej kultury. W plebiscycie „Mistrz Słowa Polskiego” teatr także zdobył zaszczytne miejsce i został laureatem tego konkursu.
Świadczy to zarówno o wysokim poziomie naszych działań artystycznych, jak i o zaangażowaniu zespołu, który z pasją oddaje się temu, co oferuje widzom. Kochamy piękne słowo, poetyckie wizje i czerpiemy inspirację ze spotkań z publicznością.
Od Początku
1958
Piotr Józef Hausvater (1894-1966)
Zaiste był optymistą, a może i wizjonerem, kiedy w kwietniu 1958, po przejsciu na emeryturę rozpoczął próby zamierzonego teatrzyku, a podczas zebrania zespołu wygłosił wiersz, którego fragment warto zacytować:
„Któż by pomyślał przed dziesięciu laty,
Że doczekamy takiej dziwnej daty,
Gdy garstka ludzi, których pije zdrowie –
będzie polskim teatrem we Lwowie…”
1966
Urodził się w 1935 r. we Lwowie w budynku Teatru hr. Skarbka, gdzie pracowali jego rodzice. Ukończył slawistykę na Uniwersytecie Lwowskim i wydział reżyserii Wyższej Szkoły Teatralnej przy Teatrze im. Wachtangowa w Moskwie.
W 1966 r. po śmierci Piotra Hausvatera, został kierownikiem artystycznym Polskiego Teatru Ludowego we Lwowie.
1969
Urodził się w 1935 r. we Lwowie w budynku Teatru hr. Skarbka, gdzie pracowali jego rodzice. Ukończył slawistykę na Uniwersytecie Lwowskim i wydział reżyserii Wyższej Szkoły Teatralnej przy Teatrze im. Wachtangowa w Moskwie.
W 1966 r. po śmierci Piotra Hausvatera, został kierownikiem artystycznym Polskiego Teatru Ludowego we Lwowie.
1981
W trzecim dziesięcioleciu istnienia Teatr staje w obliczu represji ze strony władz komunistycznych Lwowa. W październiku 1981 roku, po inauguracji sezonu spektaklem „Wesele” Wyspiańskiego, kilku aktorów, w tym polscy studenci i kierownik zespołu, zostaje represjonowanych. Obywateli ZSRR pozbawiono pracy i nauki, a obywateli PRL wydalono z uczelni i kraju. Przerwano próby „Kartoteki” Różewicza, a Z. Chrzanowski musiał opuścić Lwów i wyjechać do Polski. W 1982 roku Teatr kontynuuje działalność, lecz bez prawa używania słowa „Polski” na afiszach i pod presją grania w różnych językach.
1993
Powrót do pełnej nazwy Teatru nastepuje dopiero w 1993 roku. Wtedy to na otwarcie sezonu zostaje przedstwiony III akt Weslela S. Wyspiańskiego w reżyserii Z. Chrznowskiego, który tak naprawdę nigdy nie przerwał swej współpracy z zespołem lwowskim.
2023
Jubileusz 65-lecia przypadł na trudny czas pandemii i wydarzeń wojennych, które wpłynęły na pracę ośrodków kultury. Przymusowe przerwy utrudniły działalność naszego zespołu. Powrót do „Kartoteki” Różewicza, ważnego tekstu dla polskiego teatru, stał się dla nas symbolem wytrwałości.
2024
Premiera ma charakter jubileuszowy – w tym roku dwie nasze wybitne aktorki, Jadwiga Pechaty i Irena Słobodziana, obchodzą pięćdziesięciolecie współpracy z naszym teatrem.