Po prostu lubimy to, co robimy, kochamy teatr, cenimy i szanujemy nasz spadek literacki, naszą literaturę, naszych wybitnych działaczy, wybitnych poetów.
Cieszę się bardzo, że jest to zauważane, gdyż teatr może poszczycić się wieloma zaszczytnymi nagrodami. Pierwszą z nich, przyznaną w okresie dwudziestolecia teatru, było odznaczenie „Zasłużony dla Kultury Polskiej”. Następnie, z okazji sześćdziesięciolecia istnienia teatru, otrzymaliśmy Złotą Odznakę Gloria Artis, również w uznaniu za zasługi dla polskiej kultury. W plebiscycie „Mistrz Słowa Polskiego” teatr także zdobył zaszczytne miejsce i został laureatem tego konkursu.
Świadczy to zarówno o wysokim poziomie naszych działań artystycznych, jak i o zaangażowaniu zespołu, który z pasją oddaje się temu, co oferuje widzom. Kochamy piękne słowo, poetyckie wizje i czerpiemy inspirację ze spotkań z publicznością.


Od Początku
1958
Piotr Józef Hausvater (1894-1966)
Zaiste był optymistą, a może i wizjonerem, kiedy w kwietniu 1958, po przejsciu na emeryturę rozpoczął próby zamierzonego teatrzyku, a podczas zebrania zespołu wygłosił wiersz, którego fragment warto zacytować:
„Któż by pomyślał przed dziesięciu laty,
Że doczekamy takiej dziwnej daty,
Gdy garstka ludzi, których pije zdrowie –
będzie polskim teatrem we Lwowie…”
1966
Urodził się w 1935 r. we Lwowie w budynku Teatru hr. Skarbka, gdzie pracowali jego rodzice. Ukończył slawistykę na Uniwersytecie Lwowskim i wydział reżyserii Wyższej Szkoły Teatralnej przy Teatrze im. Wachtangowa w Moskwie.
W 1966 r. po śmierci Piotra Hausvatera, został kierownikiem artystycznym Polskiego Teatru Ludowego we Lwowie.
1969
Urodził się w 1935 r. we Lwowie w budynku Teatru hr. Skarbka, gdzie pracowali jego rodzice. Ukończył slawistykę na Uniwersytecie Lwowskim i wydział reżyserii Wyższej Szkoły Teatralnej przy Teatrze im. Wachtangowa w Moskwie.
W 1966 r. po śmierci Piotra Hausvatera, został kierownikiem artystycznym Polskiego Teatru Ludowego we Lwowie.
1981
W trzecim dziesięcioleciu istnienia Teatr staje w obliczu represji ze strony władz komunistycznych Lwowa. W październiku 1981 roku, po inauguracji sezonu spektaklem „Wesele” Wyspiańskiego, kilku aktorów, w tym polscy studenci i kierownik zespołu, zostaje represjonowanych. Obywateli ZSRR pozbawiono pracy i nauki, a obywateli PRL wydalono z uczelni i kraju. Przerwano próby „Kartoteki” Różewicza, a Z. Chrzanowski musiał opuścić Lwów i wyjechać do Polski. W 1982 roku Teatr kontynuuje działalność, lecz bez prawa używania słowa „Polski” na afiszach i pod presją grania w różnych językach.

1993
Powrót do pełnej nazwy Teatru nastepuje dopiero w 1993 roku. Wtedy to na otwarcie sezonu zostaje przedstwiony III akt Weslela S. Wyspiańskiego w reżyserii Z. Chrznowskiego, który tak naprawdę nigdy nie przerwał swej współpracy z zespołem lwowskim.
2023
Jubileusz 65-lecia przypadł na trudny czas pandemii i wydarzeń wojennych, które wpłynęły na pracę ośrodków kultury. Przymusowe przerwy utrudniły działalność naszego zespołu. Powrót do „Kartoteki” Różewicza, ważnego tekstu dla polskiego teatru, stał się dla nas symbolem wytrwałości.