Założyciel Polskiego Teatru Ludowego we Lwowie.
Polonista, skrzypek, wielki miłośnik polskiej literatury i teatru.

Pamięci Nauczyciela
Była to wiosna 1966 roku i moja ostatnia wizyta u Piotra Hausvatera, już wtedy przykutego do łóżka śmiertelną chorobą. Na zawsze pozostało mi w pamięci to spotkanie. Z gorejącymi oczami słuchał o moich planach – właśnie pracowałem nad realizacją pracy dyplomowej – Ślubami panieńskimi Aleksandra Fredry.
Zapomniałem o Jego chorobie, na gorąco dzieliłem się wiadomościami o przebiegu prób, relacjonowałem zajęcia w szkole teatralnej, opowiadałem o przedstawieniach w moskiewskich teatrach. Żywo interesował się losami naszych wspólnych znajomych i przyjaciół, szczególnie wypytywał o swoich wychowanków-aktorów.
Czas biegł szybko, kiedyś potrafiliśmy rozmawiać godzinami, zauważyłem, że jest już bardzo zmęczony i należało Go pożegnać. I dopiero wtedy zwróciłem uwagę, że ta nasza jak się okazało, ostatnia rozmowa odbywała się na tle znanego obrazu Jozefa Chełmońskiego Bociany, który stał oparty o ścianę, bez ram, zajmując całą długość łóżka.
Piotr Hausvater – nauczyciel i wychowawca wielu pokoleń w przed i powojennym Lwowie i, oczywiście, mój pierwszy reżyser. Jemu zawdzięczam wprowadzenie w arkana sztuki w najszerszym tego słowa znaczeniu. Człowiek ogromnej erudycji – muzyk i pedagog, autor podręczników szkolnych, świadek wspaniałych osiągnięć polskiej sceny we Lwowie w latach 1900–1939. A ponieważ przed wojną był posiadaczem niebagatelnej kolekcji malarstwa, to pierwszych w życiu wykładów z historii sztuki wysłuchałem właśnie u niego w domu, w małym pokoiku na piętrze przy ulicy Obwodowej. Kolekcja topniała w oczach, zasilając skromniutką nauczycielską emeryturę Profesora, jak Go wszyscy zwykli tytułować.
Wspaniały obraz szkoły włoskiej Judyta z głową Holofernesa do dziś jest ozdobą Lwowskiej Galerii Obrazów. I ten właśnie malutki pokój, ściany którego były jeszcze wtedy szczelnie pokryte obrazami, a połowę powierzchni pokoju zajmował ogromny stary wiedeński fortepian, który pełnił wieloraką funkcję akustyczno-dekoracyjną, stał się świadkiem narodzin teatralnego zespołu, zebranego przez Piotra Hausvatera jesienią 1957 roku.
Pewnego dnia, kiedy już czuł się bardzo osłabiony i coraz trudniej było mu pokonywać drogę tramwajem z domu na ulicę Kopernika, gdzie mieściła się siedziba Polskiego Teatru, zebrał nas i wyjął z nieodłącznej teczki sporą książkę. Po chwili zaczął czytać, zdziwiliśmy się wszyscy - nie był to tekst żadnej sztuki teatralnej. To był zapis mowy pożegnalnej, wygłoszonej przez Jana Nepomucena Kaminskiego w 1842 roku – twórcy i wieloletniego dyrektora polskiej sceny zawodowej we Lwowie. Jakże gorzka i rzewna była ta przemowa, będąc równocześnie testamentem, którym Kamiński zamknął swą półwiekową niemałą działalność dla sceny lwowskiej.
Kiedy Piotr Hausvater skończył czytanie zauważyłem płynące łzy z Jego oczu. Poprosiłem kolegów o pozostawienie nas samych. Kiedy wyszli, zaczął szlochać. Milczałem, trzymając Go mocno za rękę. Nie próbowałem Go nawet pocieszać, pragnąłem jedynie uspokoić i dodać otuchy. Żegnał się z nami Człowiek, który był żywym świadkiem świetności polskiego teatru we Lwowie. Żegnając się z nami, dał nam jednocześnie lekcję z Historii. Nam pozostały legendy i próba dotrzymania kroku.
Zbigniew Chrzanowski

Dyrektor Artystyczny Teatru, Reżyser

Urodził się w 1935 r. we Lwowie w budynku Teatru hr. Skarbka, gdzie pracowali jego rodzice. Ukończył slawistykę na Uniwersytecie Lwowskim i wydział reżyserii Wyższej Szkoły Teatralnej przy Teatrze im. Wachtangowa w Moskwie. W latach 1958–1966 pracował w Odrodku Telewizji Lwowskiej jako redaktor i realizator programów filmowych, muzycznych i młodzieżowych. W 1966 r. po śmierci Piotra Hausvatera, został kierownikiem artystycznym Polskiego Teatru Ludowego Obwodowego Domu Nauczyciela we Lwowie. Przygotował tam m. in. Pannę Maliczewską G. Zapolskiej, Sen nocy letniej W. Szekspira, Pocieszne wykwintnisie Moliera, Antygonę Anouilha, Wesele S. Wyspiańskiego, Stara kobieta wysiaduje T. Różewicza.
Jako reżyser współpracuje również z Ukraińskim Teatrem Akademickim i Operą Lwowską Wesele – 1969 r. i Damy i huzary – 1976 r. w jego reżyserii, prezentowane były na Wszechzwiązkowym Festiwalu Dramaturgii Polskiej i uhonorowane zostały dyplomami Ministerstwa Kultury ZSRR.
W 1978 r. Ministerstwo Kultury i Sztuki PRL przyznało Z. Chrzanowskiemu odznakę Zasłużony dla Kultury Polskiej. Od 1983 r. mieszka i pracuje w Polsce. Jako aktor i reżyser związany był z teatrami Szczecina, Wrocławia i Wałbrzycha, przygotowując również programy dla Ośrodków Telewizyjnych we Wrocławiu i Szczecinie. Od 1992 pracował w Przemyślu na stanowisku z-cy dyrektora Centrum Kulturalnego ds. artystycznych z siedzibą na Zamku Kazimierzowskim. Współpracuje stale z Polskim Teatrem we Lwowie, pełniąc funkcję dyrektora artystycznego tej placówki.

Dyrektor Teatru (lata 1985—2007), Reżyser, Scenograf
Malarz

Urodził się w 1941 r. w Krasnojarsku na Syberii, po wojnie razem z rodzicami zamieszkał we Lwowie. Skończył tutaj szkołę średnią, Technikum Plastyczne i Instytut Poligraficzny, specjalizując się w grafice książkowej.
Pracę zawodową rozpoczął w Ośrodku Telewizji Lwowskiej scenografią do Przygody z Vaterlandem Leona Kruczkowskiego.
Jako scenograf współpracował wówczas z teatrami Lwowa, Dniepropietrowska, Omska, Symferopola. Na początku lat 70-tych, przeszedł do zespołu Polskiego Teatru Ludowego Obwodowego Domu Nauczyciela. Przy jego współpracy powstały interesujące inscenizacje Wesela Stanisława Wyspiańskiego, Fantazego Juliusza Słowackiego, Snu nocy letniej Wiliama Szekspira, Pociesznych wykwintniś i Lekarza mimo woli Moliera.
W 1985 roku objął kierownictwo Polskiego Teatru, inaugurując je Zemstą Aleksandra Fredry we własnej reżyserii i scenografii. Obok wszechstronnej działalności teatralnej – plastycznej, reżyserskiej, aktorskiej, jego wielka pasją są witraże.
W 1988 r. z okazji 30-lecia działalności Polskiego Teatru Ludowego we Lwowie Ministerstwo Kultury PRL przyznało mu odznakę Zasłużony dla Kultury Polskiej.

Kierownik Teatru (od r. 2007), Historyk Teatru
Inżynier-konstruktor emerytowany

Źródło: Kurier Galicyjski nr 5 (153) z 16-29 marca 2012 r.
Z okazji jubileuszu jego 80-lecia, koledzy, z reżyserem Zbigniewem Chrzanowskim na czele, urządzili 22 stycznia br. w siedzibie Teatru – Domu Nauczyciela przy ul. Kopernika benefis, na który złożyły się fragmenty spektakli, w których pan Janusz grał swoje role.
Zadebiutował Jan Tysson w 1958 roku rolą Kanclerza w "Balladynie". Był to okres powstawania Teatru – pisanego przez wielką literę "T". Po debiucie na deskach sceny w szkole nr 10, założyciel teatru nauczyciel Piotr Hausvater, przy pomocy Tadeusza Garlińskiego, prezesa koła rodzicielskiego szkoły i innych życzliwych osób, postanowił stworzyć prawdziwą polską scenę dramatyczną. Po licznych perypetiach udało się umiejscowić teatr w Domu Nauczyciela. To właśnie Balladyna była przedstawieniem, które zostało przedstawione szerokiej publiczności lwowskiej. Teatr wyszedł z murów szkolnych i zagrał gościnnie dramat Słowackiego na scenie Domu Twórczości Ludowej (obecnie Teatr im. Łesia Kurbasa, a przed wojną – teatr Bagatela).
Pan Jan związał się z Teatrem pod koniec studiów, po zakończeniu których, już jako inżynier – technolog, obok licznych obowiązków, oddał się pasji scenicznej. Koledzy wspominają role odegrane przez Janusza Tyssona w czasie ponad półwiecznego istnienia Polskiego Teatru Ludowego. W ciągu tych lat widzowie oklaskiwali go w rolach Kapelana w "Damach i Huzarach", Albina w "Ślubach Panieńskich" Fredry, Ciekockiego w "Uciekła mi przepióreczka" Żeromskiego. Podziwiali go jako Dziennikarza w "Weselu" Wyspiańskiego i Dyndalskiego w "Zemście" Fredry, a ostatnio w niezapomnianej roli Dyrektora teatru w "Dwóch panach B" Hemara, Nauczyciela w "Kartotece" Różewicza, czy Paralityka w "Polowaniu" Mrożka.
Każda rola była dopracowana w najdrobniejszych detalach i przygotowana perfekcyjnie. Jan Tysson zawsze stara się wczuć się w epokę postaci, którą przychodzi mu grać. Dotyczy to wszystkiego: stroju, charakteryzacji, drobnych akcesoriów.
Jako rekwizyty wykorzystuje w spektaklach wiele rzeczy własnych, po prostu przyniesionych z domu. To pomaga mu stworzyć na scenie bardzo realistyczne postacie, które zapamiętują widzowie i przyjmują rzęsistymi brawami. Nie tylko we Lwowie.
Teatr wiele podróżuje. Na gościnne występy wyjeżdża od roku 1962, kiedy to zostały nawiązane kontakty z Wilnem z zespołem "Wilia". Następnie teatr gościł w Rydze, Kijowie, Moskwie, Mościskach, Samborze. Po raz pierwszy zespół Teatru do Polski wyjechał dopiero w 1988 roku na swoje 30-lecie. Publiczność Rzeszowa i Łańcuta mogła oklaskiwać polskich artystów ze Lwowa. W chwili obecnej teatr stale gości na wielu scenach polskich, jest stałym uczestnikiem festiwali w Wilnie, gościł też wśród Polonii Anglii, Szwecji, Węgier. Prawie we wszystkich wyjazdach niezmordowanie bierze udział pan Janusz. To właśnie z Wilna, zupełnie jak mickiewiczowski Budrys, przywiózł do Lwowa żonę, panią Elżbietę.
Chyba od pierwszego spektaklu, od Balladyny wziął na siebie funkcję kronikarza. Z każdego przedstawienia, czy to we Lwowie, na Ukrainie, czy za granicą skrzętnie gromadzi plakaty, zaproszenia, informacje, notatki. Można tylko podziwiać pana Janusza, że nie pogubi tych zapisków. A nie gubi, bo z okazji kolejnych jubileuszy zdaje dokładne sprawozdanie z ilości przedstawień, premier, wznowień, miejscowości gdzie gościł Teatr, i wielu innych ciekawych informacji, które innym aktorom po prostu umykają. To dzięki pietyzmowi Jana Tyssona ukazują się kolejne publikacji o teatrze, o jego historii, o ludziach z nim związanych. W ostatnim czasie ukazała się książka Janusza Wasylkowskiego "Teatr z ulicy Kopernika", oparta na notatkach i dokumentacji, zgromadzonej przez pana Jana.
Mogę tu powiedzieć, że mają szczęście Ci, którzy mają okazję posłuchać wspomnień Jana Tyssona. Jest to przeważnie w czasie wyjazdów teatru, gdy jest trochę wolnego czasu. A pan Janusz lubi opowiadać. Jego opowieści, są ciekawe, barwne, może je ciągnąć godzinami, przytaczając fakty, nazwiska, nazwy miejscowości. I nie dotyczy to tylko działalności teatralnej. Mogą to byś wspomnienia z dzieciństwa, czy jakichś wydarzeń historycznych, wypadków dziejowych. Dosłownie fascynuje swoją opowieścią. Drugą obok teatru miłością pana Janusza jest historia. Ogromną swą wiedzę czerpie z książek, broszur i zgromadzonych wycinków prasowych. Tych dotyczących Teatru i nie tylko. Te wiadomości pozwalają się orientować w biegu wydarzeń.
Zdarza się, że nieraz role grane na scenie przychodzi nam odgrywać w życiu. Tak też było i w przypadku Jana Tyssona. Po śmierci wieloletniego kierownika teatru Walerego Bortiakowa przyszło naszemu jubilatowi objąć tą posadę. Wypełnia wszystkie funkcje z tym związane, pomimo nawału spoczywających na nim obowiązków. Działalność społeczna pana Jana Tyssona nie ogranicza się do teatru. Od pierwszych dni jest członkiem Zarządu Towarzystwa Kultury Polskiej Ziemi Lwowskiej. Działa też aktywnie w Uniwersytecie Trzeciego Wieku.
Jak na swój jubileuszowy wiek pan Janusz jest ruchliwy i energiczny, pełen pomysłów. W ciągu 54 lat na polskiej scenie lwowskiej i ponad 1000 przedstawień, wkład Janusza Tyssona w dzieło Polskiego Teatru Ludowego we Lwowie, trudno przecenić. W związku z jubileuszem koledzy z Teatru życzą panu Januszowi dużo zdrowia, nowych wspaniałych kreacji i kolejnych sukcesów scenicznych.
Do życzeń dołączamy się i my – cała redakcja "Kuriera Galicyjskiego".
Krzysztof Szymański

Aktor
Administrator Teatru lata 2005 -2015
Nauczyciel

Urodził się w 1968 roku we Lwowie.
Studiował na Politechnice Lwowskiej, specjalizacja mechanika. Pracuje nauczycielem w Szkole Średniej nr 63 we Lwowie.
W roku 1995 dołączył do zespołu i w tym samym roku zagrał rolę Szczepcia w "Szopce Lwowskiej". Również wcielił się w rolę Śmigalskiego z "Zemsty" A. Fredry, Pana Młodego w "Weselu" S. Wyspiańskiego, Rotmisrza w "Odprawie Posłów Greckich" Jana Kochanowskiego, Grabca w "Balladynie" J. Słowackiego, Koguta z "Serenady" i "Polowania" S. Mrożka, Bobika w "Kartotece" T. Różewicza, A. Gorzenia w "Dwaj panowie B." M. Hemara, Szypuczina w "Oświdczynach" A. Czechowa, Ślepca w sztuce "Stara kobieta wysiaduje" T. Różewicza, Adamusa z "Babci i wnuczka" K. I. Gałczyński oraz Zdzisława w "Cituni" A. Fredry.
Od roku 2005 po 2015 – Administratorem w Teatrze.
W r. 2008 został odznaczony Zasłużony Dla Kultury Polskiej.

Aktor
Naczelny redaktor

Urodził się w 1970 roku we Lwowie.
Należy do ścisłej aktorskiej czołówki lwowskiej sceny. Pojawił się w teatrze dość nieoczekiwanie, jak twierdzi, dla siebie samego.
Miał za sobą naukę w liceum muzycznym, studia pedagogiczne.
Szukał dla siebie nowej przestrzeni działalności i znalazł ją w naszym teatrze.
Trochę terminował w rolach epizodycznych (S. Wyspiański "Wesele", M. Hemar "Ostatni tren", "Fraszkopis"; J. Słowacki "Balladyna"; K. I. Gałczyński "Babcia i wnuczek", T. Różewicz "Stara kobieta wysiaduje"), ale już wkrótce dał się poznać jako dobry materiał na aktora przede wszystkim komediowego.
Jego Papkin w „Zemście” Fredry od razu postawił go w pierwszym szeregu wykonawców,
później pojawił się Aleksander (Parys) w "Odprawie posłów greckich" J. Kochanowskiego (reż. Walery Bortiakow),
Szypucin w "Jubileuszu" A. Czechowa,
Alfred w „Pierwszej lepszej”,
Wodzirej w „Polowaniu na lisa” Mrożka,
Goszczyński w „Dawnym sporze” M. Hemara,
Chopin w „Umowie” i „Kosmopolicie” – jednoaktówkach M. Hemara,
Ojciec w „Kartotece” Różewicza,
Edmund w "Ciotuni" A. Fredry,
Jan Bertoni w „Dwóch panach B” M. Hemara
i tytułowy bohater w „Czarującym łajdaku”  Chesnota i "Hipnozie" A. Cwojdzińskiego,
nareszcie błyskotliwie zagrany Średni Rozbitek w „Na pełnym morzu” Mrożka,
Poeta w „Weselu” Wyspiańskiego,
Homer w „Rekonstrukcji poety” Herberta (reż. Bogusław Kierc)
oraz Król w "Królewna Lala. Zabawy teatralne z Adamem Mickiewiczem"(reż. Bogusław Kierc),
Z. Herbert Pan Cogito (reż. Andrzej Seweryn),
Scurvy w "Szewcach" S.I. Witkiewicza (reż. Stanisław Melski),
Tztus w "Scampolo (Gałganek)" Dario Niccodemi

Jest wykonawcą monodramów „Trzy po trzy. Zapiski starucha” wg pamiętników A. Fredry
oraz "Yorick czyli spowiedź Błazna" wg W. Szekspira.

Oprócz możliwości aktorskich odkrył w sobie jeszcze jedną pasję – sprytnego obserwatora i utrwalacza w kadrach zakulisowego życia kolegów – dzięki temu powstała cała galeria uchwyconych momentów podczas prób, podróży i pracy warsztatowej.
W r. 2008 został odznaczony Zasłużony Dla Kultury Polskiej.